Sommige momenten zou je willen bewaren om af toe nog eens opnieuw te beleven. Ik wilde weer eens iets nieuws proberen en daarom gaf ik gister een ‘verhalende lezing’ over Eenzaamheid. Dit keer in een geloofsgemeenschap. Er waren meer mensen dan ik had vermoed van tevoren.

Mijn werk als verteller en als trainer/coach in organisaties die hiermee te maken hebben, kwamen zo mooi bij elkaar. De verhalen hielpen om het thema invoelbaar te maken. De fictie en non-fictie stukjes spraken juist weer de andere hersenhelft aan. Centraal stond het omgaan met existentiële eenzaamheid.

Toch was het niet alleen de lezing die me zo plezierde maar vooral de hoge kwaliteit van het nagesprek. Er werden mooie verdiepende vragen gesteld door de mensen.

* Hoe verhoudt eenzaamheid zich tot geloof/spiritualiteit?
* Als spiritualiteit een belangrijk deel van je leven is, kun je dan toch eenzaam zijn?
* Hoe verhoudt zich de wens van sommigen om het leven te willen beëindigen ten opzichte van de behoefte aan zin- en betekenisgeving?

* Hoe doen wij dat als maatschappij eigenlijk met elkaar

Niet ik was de expert. We waren het allemaal. Het bracht een mooie zoektocht en een veelkleurige ketting van ontroerende en openhartige verhalen en inzichten op gang. Zo’n middag die eigenlijk onbetaalbaar is. Wat een fantastisch rijk en doorleefd publiek!

Wil je meer weten? Kijk bij VERHALENDE LEZING